Opgegroeid in de wijngaard van zijn opa, vader deed natuurlijk iets anders, en nu zelf wijnboer, het verhaal van Gilberto Boniperti en eigenlijk van heel Noord-Piemonte. De opkomst van industrie trok de mensen weg van het platteland, de neergang ervan doet de aandacht voor de oude wijncultuur weer ontstaan.
Gilberto's Opa zei altijd "Als je niet weet wat je moet doen, ga dan gewoon naar de wijngaard ... daar is altijd iets te doen!"
Zijn grootvader herhaalde dit keer op keer toen Gilberto nog een kleine jongen was, en hij had nooit gedacht dat het een van zijn best adviezen zou worden. Een van de basisconcepten van zijn Opa's werk- en levensfilosofie: volledige toewijding aan de wijngaarden, vele uren handwerk, nauwgezette zorg voor details bij het volgen van het wijnbereidingsproces en last but not least het geduldig wachten op de langzame en vitale rijping van de wijnen.
Gilberto realiseert zich nu dat het deze oude waarden zijn die zijn werk en zijn producten vandaag zo kostbaar hebben gemaakt, waardoor ze opvallen: een "slow work practice" die waarschijnlijk niet in lijn is met moderne snelle ritmes, maar waar hij trots op is om door te gaan en te presteren in zijn dagelijks leven.
Inmiddels is het gebied ook door de grote jongens weer ontdekt. Investeringen stromen binnen. Boniperti is echter met zijn 3.5 ha en ruim 12.000 flessen een kleintje. De omvang maakt dat hij eigenlijk alles zelf kan doen/ doet.
Vespolina, Barbera groeit hier, maar zijn mooiste wijnen zijn op basis van Nebbiolo. De Carlin die alleen rvs ziet en de Barton die op hout wordt opgevoed.
